Ordo Canonicorum Regularium Sancti Augustini

Canon is a priest who shares some form of common life and is bound to the solemn celebration of the liturgy in a particular church. This ancient term derives from the Bishop’s list or “canon” of priests. These were the clergy who belonged to the bishop and were his co-workers in the cathedral. The word "regular" comes from Late Latin regularis regular, from regula rule. So a Canon Regular is a priest living under a rule. This term describes a kind of reformed priestly life, which came into use in the 11th and 12th Centuries when some canons adopted a vow of poverty, hence Canons Regular, while other did not, hence Secular Canons.

Kanonicy regularni są zakonem wyjątkowym, czego świadectwem jest jego historia. Należą do najstarszych zakonów kleryckich, a mimo to popadli w zapomnienie. Początki kanoników giną w mrokach dziejów… Pierwsze wspólnoty zaczęły bowiem powstawać u schyłku starożytności, na przełomie wieków IV i V.
Jedną z takich wspólnot był klasztor założony przez św. Augustyna w Hipponie. Żyjący tam kapłani łączyli ascezę i świadectwo życia mnichów z gorliwością apostolską kleru diecezjalnego. Do tradycji tej właśnie wspólnoty odwołują się wszystkie kongregacje kanoników regularnych.
Rucha kanoniczy szybko objął swym zasięgiem większość prowincji kościelnych, w każdej z nich przyjmując specyficzny dla danego terenu tryb życia (tak powstały poszczególne kongregacje). Aby ujednolicić organizacyjnie rozsiane klasztory, rozpoczęto ich regularyzacje, tj. nadanie każdej wspólnocie konkretnych norm regulujących życie- tzw. reguły. Regularyzacja trwała począwszy od wieku VIII, a jej finalnym akcentem było nadanie klasztorom kanoniczym Reguły św. Augustyna. Od tego czasu, tj. od Synodu Laterańskiego w 1059roku , możemy mówić o wyklarowaniu się struktur zakonu kanoników. Synod i Reforma Gregoriańska (będąca jego efektem) stały się impulsem dla rozwoju kanonikatu regularnego, stąd też XI i XII wiek zwykło się określać „wiekiem kanoników regularnych.